Totoro Kafasına Göre Dergi 65. Sayı

EDİTÖRÜN KAFASINA GÖRE

Sevgili okur,
Yeni yıla girmeden hafızaları tazeleyelim, geriye gidelim;
2005 yılında herkes “emo” olmuştu; saçın yarısı gözde, yarısı yerçekimine meydan okuyor, çılgın bir ritimle dans ediyorlardı. Öncesinde diken saçlı rockçılar, diskolarda benzer ritimlere kapılıyordu. 2010’larda 
bıyık kolyeli, hırkalı, “hüzünlü pop” diyenler sahne aldı. Sıra, neye sıradan neye “tuhaf” diyeceğimize geldi. Hadi karar verelim: Yırtık kot mu, piercing mi, pembe saç mı? Beyaz tişört, mavi kot mu, yoksa?

Herkesin kafası karışık. Dün mini şortuna “yakışmış mı hiç?” diye homurdanan amca, bugün feed’inde pembe şortlu yeğenini serin sulara atlarken görünce telefonu sessizce uçak moduna alıyor. “Dünyanın çivisi çıktı” diyenlere katılıyoruz: Bizce de çıktı; iyi ki çıktı! Bu değişime sinema öncülük etti; nerede bir çıkıntılık, farklılık varsa ekrandan bize geldi.

Sinema için “akıllı işi değil” derler; çünkü sanat çoğu zaman aklın kurallarını değil, sezginin yollarını izler. Hayao Miyazaki de Komşum Totoro’da tam burada konuşur. Örneğin, Totoro, insanların arasında tuhaf olduğunun farkında değildir. Yanından Kedi Otobüsü geçer, minik totorolar koşuşturur, ortamın kendisi hafifçe yer değiştirir ve biz, tuhafın aslında hayatın doğal ritmi olduğunu anlarız. Buradan bugünün seyircisine bir 
not çıkar: Tuhafın gücü yalnızca estetik bir farklılık değil, yaşama becerisidir.

Tuhafın da umudur vardır “normalin” olduğu gibi ve ikisinin de umudu ekranda filizlenir. Normalin parlatıldığı mevsimlerde tuhafın sesi daha gür gelir. Tuhaf, hayatın kıyısında değil, tam ortasında çalışır. Bizi korkutmaktan çok, bize alan açar. Bir çocuğun elini tutar, bir gencin yalnızlığını dillendirir, yetişkinin taş kesilmiş yüzünde minik bir çatlak açar.

Okur olarak bize düşen, bu ışığa göz alıştırmak: Ekrandan çıkıp masamızdaki kâğıda, sokağa, konuşmalarımıza taşımak. Çünkü tuhafın gücü sinemada başladığı kadar hayatta tamamlanır. Totoro’nun sessiz selamı bize yeter; bakmayı öğrendiğimizde tuhaf, yeni bir normalin kapısını aralar.